เลเซอร์ทำลายสิ่งกีดขวางภายนอก SC ทำลายสิ่งกีดขวางภายใน

การผลัดผิวด้วยเลเซอร์ (LSR) ให้รังสีโฟโตเอเบลทีฟที่คาดเดาได้และไม่ก่อให้เกิดไอออน ซึ่งจะเปลี่ยนเป็นพลังงานความร้อนบนผิวเพื่อปรับปรุงโทนสี พื้นผิว ริ้วรอย และการสร้างเม็ดสี [ 3 , 4 ] นอกเหนือจากความสามารถในการทำซ้ำและความแม่นยำแล้ว เลเซอร์ยังมีข้อได้เปรียบเหนือมาตรการขจัดพื้นผิวอื่นๆ ที่สอดคล้องกับพื้นผิวของผิวหนังที่ผิดปกติ ไม่ว่าจะเป็นส่วนนูนหรือส่วนเว้า การศึกษาหลายชิ้นแสดงให้เห็นว่าเลเซอร์ทำลายสิ่งกีดขวางภายนอก SC ทำลายสิ่งกีดขวางภายในและภายนอกของ TJs และอำนวยความสะดวกในการดูดซึมของโมเลกุลผ่านช่องขนาดเล็กที่เป็นผลลัพธ์ [ 5 , 8 ] อย่างไรก็ตาม การศึกษาส่วนใหญ่อาศัยการทดลองในหลอดทดลองและการทดลองนอกร่างกาย [ 9 ] ในปี พ.ศ. 2561 Badawi และ Osman [ 6 ] ได้ตีพิมพ์หนึ่งในรายงานไม่กี่ฉบับที่เกี่ยวกับมนุษย์ที่ยืนยันประสิทธิภาพของยาที่ใช้เลเซอร์ช่วย พวกเขาตรวจสอบการส่งไฮโดรควิโนนผ่านผิวหนังโดยใช้เลเซอร์ช่วยในซีกหน้าของผู้ป่วยหญิง 30 รายที่มีฝ้าทวิภาคี ส่วนอีกซีกหนึ่งได้รับไฮโดรควิโนนเป็นตัวควบคุมเท่านั้น ใบหน้าครึ่งซีกที่รักษาด้วย LADD แสดงระดับของการสร้างเม็ดสีที่ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ ( p< 0.005) เมื่อเทียบกับด้านที่รักษาด้วยไฮโดรควิโนนเท่านั้น อิทธิพลของเศษส่วนเลเซอร์ระเหย (AFLXs) ต่อการซึมผ่านของผิวหนังเกิดขึ้นจากกลไกทางทฤษฎีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับกฎข้อแรกของการแพร่กระจายของโมเลกุลของ Fick [ 7 , 10 ] กฎนี้ระบุว่าฟลักซ์ของโมเลกุลที่ไหลผ่านเยื่อหุ้มเซลล์ (เช่น ชั้นสตราตัมคอร์เนียม) เป็นผลมาจากจำนวนโมเลกุลที่พร้อมสำหรับการแพร่ พื้นที่ผิวของเมมเบรนและความหนาของมัน AFLX มีอิทธิพลต่อกฎข้อแรกของการแพร่กระจายของ Fick ในหลายวิธี ประการแรก อุปกรณ์เหล่านี้ลดความหนาของผิวหนังโดยการถอด SC ออก และทำให้ความยาวเส้นทางการแพร่กระจายลดลง [ 10 , 11 , 12]. ประการที่สอง เลเซอร์กำจัดเศษส่วนเพิ่มพื้นที่การแพร่กระจายโดยการสร้างโซนไมโครเทอร์มอลและปล่อยให้สารแทรกซึมกระจายเข้าสู่ชั้นที่ลึกกว่าและทะลุทะลวงด้านข้างไปยังโซน ริ้วรอยแห่งวัย ความเสียหายจากความร้อนที่ตกค้าง [ 10 ] SC ที่เสียหายช่วยให้โมเลกุลที่มีน้ำหนักโมเลกุลสูงแทรกซึมเข้าไปในชั้นที่ลึกกว่าและยาที่ชอบน้ำจะประสบความสำเร็จในการแพร่กระจายผ่านชั้นที่อุดมด้วยไขมัน